Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2008

Πετροθάλασσα

Η Πετροθάλασσα (Γκούρι Ντέτ στ Αρβανίτικα ) ειναι ο ανοικτός κόλπος που ορίζεται απο το ακρωτήριο Μουζάκι και τον Αγ Αιμιλιανό. Στα σπλάχνα της εχει τέσσερες μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες με το Ερμιόνη κλάμπ στο κέντρο (πρώην Ακουάριους και Σκάρλετ επι Νουβέλ φροντιέρ ) να ειναι το μεγαλύτερο οχι τόσο στο κυρίως κτίριο οσο στα μπανγκαλόους που το περιβάλουν.Στα παλιά χρόνια με κατασκηνώτές εφτανε τα 700 ατομα σύν το προσωπικό.Τα δωμάτια προσωπικού τότε στην δεκαετία του '80 τα λέγαμε Νταχάου γιατί τα εψηνε ο ηλιος και οι εργαζόμενοι δυνοπαθούσαν απ την ζέστη. Πρός Ερμιόνη ειναι τα Λένα Μάρυ και Κόστα Πέρλα. Πρός Τζέμι-Πόρτο Χέλι το ξενοδοχείο Γαλαξίας που περνά διαδοχικούς ιδιοκτήτες και κρίσεις τα τελευταία εικοσι χρόνια.Το παραπάνω ξενοδοχείο εχει συχνά απασχολήσει τον Δήμο τους εργαζόμενους και τον γειτονικό οικιστικό σύλλογο με διάφορα προβλήματα. Οι βιολογικοί καθαρισμοί των παραπάνω μονάδων ειναι προς διερεύνηση οσον αφορά τη λειτουργία τους. Τουλάχιστον το Ερμιόνη κλ

Το Τζέμι με τα τριάντα σπίτια του και τον Γαλαξία

Κρανιδιώτες καβαλάρηδες στα Φλάμπουρα

Φωτογραφίες απ την περιοχή μας

Ακρόπολη στη Μαγούλα (Τζέμι) Γκούρι Ντέπ η παραλία μπροστά στο Ερμιόνη Κλάμπ Ουράνιο Τόξο στο Πεύκο (Τζέμι) Και πάλι Γκούρι Ντέπ

O Βάλτος

Ο βάλτος στα Φλάμπουρα

Aπο το βιβλίο του Βασίλη Λαδά μιά μαρτυρία για τον βάλτο στα Φλάμπουρα

Πρώτη γνωριμία με το μέρος

Σε ολη την εκταση απο το ξενοδοχείο Γαλαξίας μέχρι περίπου το παλιό Ακουάριους ηταν μέχρι και αρχές της δεκαετίας του 1990 ενας μεγάλος βάλτος (του Γεωργόπουλου ). Μοναδικός υγρότοπος γεμάτος νερόφιδα, βατράχια, κουνούπια και φυσικά τόπος που σταματούσαν τα αποδημητικά πουλιά να ξεκουραστούν και να φάνε .Πάπιες αγριόχηνες και αλλα περίεργα που εγώ δεν τα ξέρω. Φωλιάζανε και οι Κρανιδιώτες κυνηγοί με τα σκυλιά τους πόλεμος γινόταν τέτοια εποχή.Ειχαν χτυπήσει κι ενα κοπάδι κύκνους και εγινε ντόρος μεγάλος . Στο μεταξύ το μεγαλύτερο μέρος μπαζώθηκε εγινε οικόπεδα και στη συνέχεια σπίτια κάθε ειδους (απο φτωχικά λυόμενα μέχρι υπερπολυτελή πέτρινα μεγαθήρια ) που οταν βρέξει χάνονται μέσα στα νερά, υπερυψωμένα στις επιχωματωμένες βάσεις τους. Εμεινε μόνο αυτο το κομμάτι που οργώνεται σε μια συνεχή μάχη με τα καλάμια. Εγώ λοιπόν λέω το κομμάτι αυτο να περιφραχθεί και να γίνει ξανά σιγά σιγά προστατευόμενη απο τους κυνηγούς φυσική λίμνη. Ο ιδιοκτήτης θα χάσει αλλά πολλοί αλλοι τριγύρω θα δούν